مردم و شناخت حق و باطل

عمرو بن قرظه انصارى که پدرش قرظه بن کعب خزرجى از اصحاب رسول خدا بود در جنگ احد و غزوات بعدى همراه رسول خدا جهاد کرد و در خلافت عمر به کوفه آمد و به مردم ، علم فقه مى آموخت و خود یکى از یاران فداکار ابا عبدالله علیه السلام است به گفته ابن طاووس در لهوف (روز عاشورا) تا در اثر زخم هاى فراوان از پا درنیامد، صدمه اى به امام علیه السلام نرسید و تیرها را با دست و شمشیرها را با جان فرا مى گرفت و چون به روى خاک غلطید به روى امام نگریست و گفت اى فرزند رسول خدا آیا به آنچه بر عهده من بود وفا کردم ؟ امام در پاسخ وى فرمود نعم و انت امامى فى الجنه آرى وفا کردى و تو در بهشت هم پیش روى من خواهى بود، سلام مرا به رسول خدا برسان و بگو حسین تو هم اکنون مى رسد، ثبات و پایدارى این رادمردان تا این حد راستى مایه حیرت است و از اینان باید در شگفت بود و با این ارواح پاک ملکوتى باید درود و سلام فرستاد که قیافه هاى مختلف زندگى و چهره هاى بهم کشیده حوادث قیافه آنان را تغییر نداد، و در مسیر مقدس ایشان انحرافى به وجود نیاورد.

قد غیر الطعن منهم کل جارحه

الاالمکارم فى امن من الغیر

چه بسیار مردمى که در طول تاریخ اگر سرگذشت ضحاک بن عبدالله مشرقى همدانى را خوانده با شنیده اند بر کم توفیقى و بى نصیبى و بد عاقبتى وى تاسف خورده اند و از اینکه این مرد امام خود را در میان دشمن گذاشت و اجازه مرخصى گرفت و رفت تعجب کرده اند، اما کمتر انصاف داده اند که همان مقدار توفیق و ثابت و پایدارى که او داشت معلوم نیست که خود اینان در چنان وضعى داشته باشند و باید بیشتر از ماندن و شرکت او در جنگ تعجب کرد نه از رفتن او در آخر کار.